Terapia humanistyczna ...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
4. PODEJŚCIE HUMANISTYCZNO-EGZYSTENCJALNE
Najbardziej zróżnicowane. Wspólne – zachowanie człowieka jest motywowane
potrzebą rozwoju, dążeniem do samorealizacji. Źródłem zaburzeń są przekonania i sądy
narzucone przez innych ludzi, niezgodne z rzeczywistymi potrzebami i doświadczeniami
osoby. Dochodzi do zaburzenia granicy między „ja” a światem zewnętrznym. Rodzi się lęk
i powoduje objawy chorobowe.
Terapia
skoncentrowana na osobie
– klient jednostką niepowtarzalną, obdarzoną
własnymi zasobami możliwości rozwoju. Terapeuta ma stworzyć jedynie warunki sprzyjające
rozwojowi, wyzwolić tkwiące w nim siły, aby mógł on zrozumieć własny problem i wprowadzić
konstruktywne zmiany w swoim życiu. Naczelną zasadą terapii jest koncentracja na
TU i TERAZ
. Unika się powrotu do przeszłości oraz wybiegania w przyszłość.
Terapeuta ma być przyjazny, wyrozumiały i nie oceniający. Okazywane
zainteresowanie i otwartość wytwarzają atmosferę bezpieczeństwa, aby klient mógł wyrażać
swoje przeżycia i zachowania. Zadaniem terapeuty jest umożliwienie rozwoju, pomoc w
wyzwoleniu istniejących możliwości.
Najważniejszy jest związek emocjonalny, kontakt pacjenta i terapeuty. Jakość
nawiązanego kontaktu pokazuje terapeucie świat wewnętrznych przeżyć pacjenta i jego
ewentualne zniekształcenia. Pacjent traktowany jest jako osoba, w której świat zewnętrzny
doprowadził ograniczenia możliwości jej rozwoju. Psychoterapia ma odblokować możliwości
rozwoju poprzez usunięcie wewnętrznych ograniczeń.
Źródłem zaburzeń czy zahamowań w rozwoju są przekonania, sądy, wartości
narzucone prze innych ludzi, niezgodne z rzeczywistymi doświadczeniami osoby.
Psychoterapeuta potrafi w głębi osobowości pacjenta odnaleźć cechy pozytywne,
konstruktywne, ma zaufanie do mądrości ludzkiego organizmu.
Pacjenci spostrzegają świat jako wrogi, dążący do ich zniszczenia. Dlatego bronią
się, chowają swoje prawdziwe „ja” w otoczce ochronnej, jaka jest fałszywe ja.
Zasadnicze tezy psychoterapii humanistycznej:
Bezwarunkowa akceptacja osoby i jej przeżyć, bez stawiania warunków i oceniania,
Empatyczne rozumienie; wczuwanie się Az do zobaczenia jego sytuacji jego oczyma,
Zachowanie autentyczności własnych przekonań i ich komunikowania.
Doświadczanie istnienia jest uwikłane w podstawowe cechy ludzkiej egzystencji:
Świadomość skończoności istnienia,
Lęk związany z poczuciem samotności człowieka,
Poczucie własnej odpowiedzialności za własne istnienie,
Poczcie braku sensu istnienia.
Te właściwości ludzkiej egzystencji są zagrażające i sprawiają, że doświadczenia
wypływające z relacji ze światem i ze sobą samym są często doświadczeniami
wzbudzającymi negatywne uczucia, lęk egzystencjalny. Zaprzeczanie własnym
doświadczeniom egzystencjalnym, oszukiwanie samego siebie i innych jest dla wielu ludzi
jedynym sposobem uniknięcia przeżywania tego lęku. Lęki egzystencjalne zostają
zastąpione lękami neurotycznymi.
Ludzkim wyborom zawsze towarzyszy niepewność, wątpliwości sensu istnienia.
Radzenie sobie z lekiem i niepewnością, poszukiwanie sensu i celu jest czynnikiem
najbardziej wzbogacającym ludzkie życie.
Współcześni terapeuci humanistyczni oczekują następujących zmian w wyniku
psychoterapii.:
Rozpoznania własnego sposobu funkcjonowania,
Samoakceptacji,
Umacniania samego siebie,
Zrozumienia i akceptacji innych,
Tworzenia nowych znaczeń.
1
Każdy z tych rodzajów zmiany jest właściwy dla jednego z rodzajów problemów ujawnianych
przez pacjenta:
Reakcji na problemy rozszczepienia samooceny,
Zablokowania możliwości doświadczania niedokończonej sprawy,
Utraty sensu zdarzeń.
Zasadniczym celem pst hum. jest zmiana osobowości albo zmiana poczucia sensu życia
poprzez:
Uwolnienie naturalnych tendencji do samorozwoju,
Zwiększenie samoświadomości,
Wzrost samoakceptacji,
Wzrost zrozumienia i akceptacji innych,
Odstąpienie od systemów zaprzeczeń i nabyciem zdolności do konfrontacji z
problemami egzystencjalnymi,
Poszukiwanie sensu życia, którego najważniejszym wyrazem jest realizacja takich
wartości, jak odpowiedzialność i miłość,
Poszukiwanie wzorców idealnego człowieka.
Rogers
Terapia skoncentrowana na kliencie, pobudza jego samodzielny rozwój, nie oddziaływuje na
niego. Terapia – pełna zaufania rozmowa, terapeuta wspiera ujawnianie samego siebie,
może również ujawniać własne. Od zewnątrzsterowności ku wewnętrznej samokontroli.
Człowiek z natury jest dobry i tylko pod wpływem zewnętrznych nacisków i niekorzystnych
doświadczeń życiowych ujawnia wrogie, egocentryczne lub zaburzone zachowania. Jeśli
otrzyma korzystne warunki, zrozumienie i akceptację, powróci do zdrowego rozwoju.
Ogromnie ważny problem samooceny. Relacja i napięcie pomiędzy obrazem realnym
i idealnym „ja”. W czasie terapii wzrost samooceny realnej, aby oba obrazy zbliżyły się.
1. Pacjent jest w stanie uświadomić sobie i zaakceptować te strony swojej osoby
i własnego życia, które są źródłem poczucia niezaspokojenia, lęku lub cierpienia.
Chodzi bowiem o takie przekształcanie samego siebie oraz własnego stosunku do
życia, by rosło w nim poczucie spokoju.
2. Zdolności te zostaną uruchomione, jeśli terapeuta zapewni odpowiednią
atmosferę: wrażliwość i czujność, bu rozumieć myśli i uczucia pacjenta tak jak
istnieją one dla niego, bez diagnozowania i interpretacji. Terapeuta wyraża
werbalnie to, co zrozumiał z wypowiedzi i zachowań pacjenta.
3. W atmosferze akceptacji i zrozumienia pacjent sam zmienia się, Radzisowie ze
swoimi problemami bardziej konstruktywnie i w sposób przystosowany. Lepiej
rozumie siebie i jest dla siebie bardziej tolerancyjny. Staje się plastyczny
i twórczy.
Najważniejsza osobista postawa terapeuty:
a) empatia,
b) akceptacja pacjenta – pozytywny szacunek bez stawiania warunków, altruistyczna
serdeczność,
kongruencja – zgodność zachowania i przeżywania terapeuty, bez udawania, bez
Taka terapeutyczna relacja umożliwia i wzmacnia zachodzący u pacjenta proces
samopoznawania. Pacjent jest w stanie konfrontować różne przeżycia, pragnienia i uczucia,
może je wyrażać, przepracowywać i integrować ze swoim „ja”. Przestaje być zależny od
opinii innych, zaczyna się kontaktować sam ze sobą i osiągnąć samoakceptację.
Terapia Rogersa jest::
niedyrektywna,
odzwierciedlająca,
przeżyciowa (uczucia terapeuty),
2
spotkanie (współprzeżywanie, także w grupie).
ANALIZA EGZYSTENCJALNA I LOGOTERAPIA
Twórcą tego nurtu jest wiedeński neuropsychiatra, który czuł się głównie
psychologiem V.E. Frankl. Wysunął on – obok freudowskiego „dążenia do przyjemności”
oraz adlerowskiego „dążenia do mocy” – jako zasadniczą potrzebę znalezienie czy może
lepiej odkrywanie sensu własnego życia. Człowiekowi bowiem nie zależy na wegetacji, ale
na istnieniu. Decydujące dla egzystencji ludzkiej nie jest trwanie, ale życie z sensem. To
podstawowe dążenie do znalezienia sensu życia bywa sfrustrowane i wówczas może się
manifestować m.in. prowizoryczną postawą wobec życia, fatalizmem, kolektywistycznym
stylem myślenia oraz fanatyzmem. Dochodzi wówczas do frustracji egzystencjalnej, której
skutkiem jest nerwica noogenna. Frankl dzieli zaburzenia na trzy typy: somatyczne
pseudonerwice (pochodzą z zaburzeń wegetatywnych i hormonalnych), nerwice
psychogenne (pochodzą z konfliktów psychicznych) oraz nerwice noogenne (z problemów
egzystencjalnych).
Na pierwszy plan sfrustrowanego poczucia sensu życia wysuwa się objaw braku
zainteresowań i inicjatywy, alkoholizm, narkomania, przestępczość, koncentracja na
posiadaniu i zdobywaniu pieniędzy. Innym przejawem frustracji egzystencjalnej jest
przyspieszone tempo życia, które stanowi próbę samorzutnej, choć nieudanej terapii,
polegającej na samozagłuszaniu się jednostki i ucieczki od pustki i nudy.
Wszystkie objawy nerwicy dają się sprowadzić do lęku przed odpowiedzialnością i do
ucieczki od wolności. Wolność i odpowiedzialność to najbardziej podstawowe pojęcia terapii
egzystencjalnej. Uświadamianie sobie wolności jest uświadamianiem sobie własnych, ciągle
odkrywanych możliwości w konkretności osoby i konkretności sytuacji.
Podstawową tezą logoterapii (odkrywania sensu życia) jest twierdzenie: sensem
życia jest samo życie. To paradoksalne z pozoru twierdzenie używa pojęcia „życie” w dwóch
znaczeniach: życie faktyczne i życie fakultatywne. Dlatego człowiek ma być tym, kim tylko on
jeden może być i być powinien. Od działania osoby, od jej wysiłku poszukiwań i od jej
realizacji wybranych wartości zależy realizacja sensu jej konkretnego, niepowtarzalnego
życia. W tym poszukiwaniu człowiek kieruje się jedynie sumieniem, które stanowi środek
odkrywania sensu ukrytego w każdej sytuacji.
PODEJSCIE SYSTEMOWE
W podejściu systemowym nie wyjaśnia się trudności pacjenta w odniesieniu do przeszłości,
a zwłaszcza wpływu rodziny. Człowieka można zrozumieć przez poznanie jego najbliższego
środowiska, a którym aktualnie żyje, a więc rodziny takiej, jaką jest bez sięgania do
przeszłości. W terapii systemowej powinna uczestniczyć rodzina, a nie tylko pojedynczy
pacjent. Pacjenta traktuje się jako osobę oddelegowaną przez rodzinę do leczenia.
Każdy przekaz (komunikat) ma dwie warstwy: treść dosłowna oraz stosunek do rozmówcy.
Terapeuci zajmujący się problematyką komunikacji zwracają głównie uwagę na to, co ludzie
w systemie rodzinnym przekazują sobie wzajemnie na poziomie ukrytym, utajonym. W
komunikacyjnym podejściu systemowym uczy się pacjentów dostrzegać w sposobie
wzajemnego porozumiewania się nie tylko treści świadome, przekazywane w sposób
intencjonalny, ale także warstwę wyrażającą ustosunkowanie do rozmówcy. Komunikacja nie
jest procesem liniowym o określonym początku (przyczynie)i końcu (skutku),ale należy ją
ujmować w kategoriach sprzężeń zwrotnych, czyli powtarzających się wzorów wzajemnego
reagowania. W psychoterapii ujawnia się pacjentom owe sprzężenia zwrotne. Dzięki temu
mogą oni zmieniać istniejące relacje i uzyskać lub odzyskać kontrolę nad komunikowaniem
się w rodzinie.
Np. mąż chętnie wychodzi z domu, a żona z tego powodu narzeka. Każda z tych
reakcji
nasila
reakcję drugiego. Mąż tym chętniej wychodzi …
3
Każde zachowanie jednej osoby prowokuje drugą do określonego postępowania. Partnerzy
zwykle nie dostrzegają w swoich zachowaniach prowokacji.
Podejście systemowe ogranicza się do tego, co się dzieje tu i teraz. Patrząc z perspektywy
teraźniejszości, nie ma żadnej wartości szukanie tego, kto jest winien, kto zaczął. Obie osoby
uczestniczą w relacji, zatem obie są współodpowiedzialne. Pacjent ma szukać w sobie tego,
co prowokuje innych do zachowań niepożądanych.
Jakość granic w rodzinie ma znaczenie podstawowe. Rodzinna powinna pełnić dwie funkcje:
powinna dawać człowiekowi
poczucie przynależności
oraz pomagać w tworzeniu
poczucia
odrębności.
Pierwszej
funkcji nie może pełnić, gdy granice są zbyt sztywne, bo brak jest
kontaktów między podsystemami. Drugiej funkcji nie może pełnić, kiedy granice są
niewyraźne, bo trudno wtedy określać, kim się jest a kim nie.
4
[ Pobierz całość w formacie PDF ]