temat 7

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Ćwiczenie VII:
RÓWNOWAGA W UKŁADZIE DWUSKŁADNIKOWYM
CIAŁO STAŁE – CIECZ
opracowanie: Barbara Stypuła
Wprowadzenie
Celem ćwiczenia jest zapoznanie się z opisem i analizą przemian fizycznych, jakim podlegają
substancje w czasie ogrzewania i chłodzenia oraz gdy zmienia się ich skład.
Przemiany te można analizować na podstawie reguły faz wyprowadzonej przez J.W. Gibbsa.
Zastosowanie reguły faz, wymaga precyzyjnego operowania pewnymi pojęciami, dlatego zaczniemy od
przedstawienia kilku podstawowych definicji.
1. Definicje
Faza
– wg Gibbsa oznacza stan materii, który jest jednorodny w całym obszarze, nie tylko pod
względem składu chemicznego, lecz również stanu fizycznego, innymi słowy jest to stan materii, który
charakteryzuje się (makroskopową jednorodnością oraz określonym mikroskopowym
uporządkowaniem. Tak, więc mówimy o fazie stałej ciekłej i gazowej substancji oraz o różnych fazach
stałych (np. odmiany alotropowe –fosfor biały i czerwony).
Liczbę faz w układzie oznaczamy zwykle literą  lub
f
. Gaz lub mieszanina gazów jest pojedynczą
fazą. Dwie całkowicie rozpuszczające się ciecze, tworzące roztwór rzeczywisty, również tworzą jedną
fazę ciekłą. Stop dwóch metali może być układem jednofazowym, gdy metale te tworzą roztwór stały,
(roztwór substancji stałej A w substancji stałej B w skali molekularnej jest jednorodny), albo
dwufazowym, gdy metale te nie mieszają się.
Składnik układu
jest to indywiduum chemiczne (atom, jon, cząsteczka), które jest w nim obecne.
Wyróżnia się pojecie składnika niezależnego.
Liczba składników niezależnych

lub
n
jest to
minimalna liczba niezależnych indywiduów chemicznych, niezbędna do określenia wszystkich faz
obecnych w układzie.
2. Diagramy fazowe, reguła faz Gibbsa
Diagram równowag fazowych przedstawia, w sposób graficzny, wartości ciśnienia
i temperatury, przy których dana faza jest termodynamicznie trwała.
Linie ograniczające trwałość faz - nazywane liniami równowagi, określają wartości T i p, dla
których dane dwie fazy współistnieją w równowadze.
Jak wynika z I i II zasady termodynamiki
warunkiem równowagi termodynamicznej w układzie
wielofazowym i wieloskładnikowym jest równość potencjałów chemicznych dla każdego
1
składnika we wszystkich fazach
. Innymi słowy, w stanie równowagi termodynamicznej potencjał
chemiczny substancji w całej próbce jest taki sam – bez względu na liczbę faz.
Jeżeli mamy  składników i  faz Każdy składnik spełni (-1) równań:

1
= 
1
= 
1
= .... 
1
Wyprowadzona o te założenia reguła faz określa ilość stopni swobody, czyli ilość parametrów,
które można zmienić nie zmieniając ilości faz.
s =  -  + 2
3. Ogólne właściwości diagramów fazowych
3.1. Diagram równowag fazowych dla układu jednoskładnikowego (czyli dla substancji czystej)
Dla układu jednoskładnikowego, takiego jak np. czysta woda, liczba stopni swobody wynosi 2
(zgodnie z równaniem: s = 1-1+2 =2).
Co oznacza, że można zmieniać niezależnie zarówno ciśnienie jak i temperaturę
,
nie
powodując zmiany liczby faz, czyli pojedynczą fazę na diagramie reprezentuje powierzchnia, Rys.1.
Gdy w układzie znajdują się dwie fazy w równowadze, s = 1, zgodnie z regułą faz:
s = 1-2+2
Oznacza to, że jeżeli ustalimy np. ciśnienie to obie fazy współistnieją w ściśle określonej temperaturze,
czyli równowaga współistnienia dwóch faz określona jest za pomocą linii.
Rys.1. Ogólny schemat diagramu równowag fazowych dla układu jednoskładnikowego.
2
Ciśnienie fazy gazowej, będącej w równowadze z fazą ciekłą w danej temperaturze nazywamy
prężnością (albo ciśnieniem) pary nasyconej
. Linia równowagi pomiędzy cieczą i gazem pokazuje
jak zmienia się prężność pary nasyconej nad cieczą ze zmianą temperatury. Innymi słowy, linia ta - jest
wykresem zależności ciśnienia pary nasyconej od temperatury.
Temperatura w której ciśnienie pary nasyconej nad cieczą jest równe ciśnieniu zewnętrznemu,
nosi nazwę
temperatury wrzenia T
w
.
Jeżeli ciśnienie zewnętrzne wynosi 1atm., T
w
– nazywamy
normalną temperaturą wrzenia. Jeżeli p = 1bar, T
w
– nazywamy standardową temperaturą wrzenia.
Gdy ciecz ogrzewamy w naczyniu zamkniętym, wrzenie nie następuje. Temperatura, prężność
pary oraz jej gęstość wzrastają w sposób ciągły. W tym samym czasie gęstość cieczy maleje. Gdy
dochodzi do stanu, w którym gęstość pary jest równa gęstości cieczy, powierzchnia dzieląca te dwie
fazy zanika.
Temperatura, w której powierzchnia graniczna zanika nazywana jest
temperatura krytyczną
T
kr.
Ciśnienie pary w temperaturze krytycznej nosi nazwę ciśnienia krytycznego i wraz z temperaturą
krytyczną określa położenie, na wykresie fazowym punktu krytycznego.
Powyżej temperatury krytycznej, nie jest możliwe wytworzenie się fazy ciekłej działaniem
wysokiego ciśnienia. Z tego powodu linia równowagi ciecz – para urywa się w punkcie krytycznym.
Jedna „wspólna” faza istniejąca powyżej tego punktu nosi nazwę fazy nadkrytycznej.
Linia równowagi ciało stałe gaz – odzwierciedla zależność prężności par sublimacji ciała
stałego (ciśnienie fazy gazowej będącej w równowadze z fazą stałą w danej temperaturze,
nazywamy
prężnością par sublimacji).
Linia równowagi pomiędzy ciałem stałym a cieczą pokazuje jak zmienia się temperatura
topnienia, ze zmianą ciśnienia.
Temperatura, w której pod danym ciśnieniem, ciecz i ciało stałe współistnieją w równowadze,
nazywamy
temperaturą topnienia
(
temperatura topnienia jest taka sama jak temperatura
krzepnięcia
).
Gdy ciśnienie wynosi 1atm., temperaturę krzepnięcia nazywamy normalną temperaturą krzepnięcia,
natomiast, gdy ciśnienie wynosi 1bar – standardową temperaturą krzepnięcia.
Innymi słowy, przy stałym ciśnieniu każda przemiana fazowa czystej substancji, zachodzi
w ściśle określonej temperaturze.
Gdy trzy fazy znajdują się w równowadze, s = 0 (s = 1-3 + 2), układ nazywamy
inwariantnym
.
Taki stan odpowiada określonym wartościom temperatury i ciśnienia, które są
charakterystyczne dla danej substancji i na, które nie mamy żadnego wpływu. Dlatego równowagę tą
na diagramie reprezentuje punkt, zwany punktem potrójnym.
3
Z reguły faz wynika, że w układzie jednoskładnikowym maksymalnie w równowadze może
znajdować się trzy fazy (cztery nie mogą, ponieważ liczba stopni swobody nie może być ujemna).
Położenie punktu potrójnego określa jedna wartość ciśnienia i jedna wartość temperatury,
charakterystyczna dla danej substancji.
Punkt potrójny wody ma współrzędne:
T = 273,16K
p = 611Pa (6,11 bar; 4,58Tr; 0,006atm)
3.2. Diagram fazowy dla układu dwuskładnikowego
Gdy układ składa się z dwóch składników, n = 2, to liczba stopni swobody wynosi:
s = 2 -  + 2 = 4 - 
Jeśli ciśnienie jest stałe, wtedy liczba stopni swobody wynosi:
s = 2 -  + 1 = 3 - 
Gdy ciśnienie ma wartość ustaloną, oznacza to, że jeden stopień swobody został wykorzystany.
Pozostałe stopnie swobody to temperatura i skład, wyrażony najczęściej za pomocą ułamków
molowych lub % masowego. Zatem, jedną z postaci diagramu fazowego jest wykres obszarów
temperatury i składu, dla których poszczególne fazy są trwałe (wykres izobar).
4. Metody doświadczalne wyznaczania linii równowag fazowych
Jedną z metod wyznaczania linii równowag fazowych jest analiza termiczna układu,
polegająca na pomiarach temperatury przemian fazowych w zależności od ciśnienia (lub składu dla
układów dwuskładnikowych). W najprostszym wariancie tej metody próbkę topi się (lub
przeprowadza
w odmienną fazę stabilną w wyższej temperaturze), a następnie pozwala się jej stygnąć mierząc jej
temperaturę w czasie stygnięcia. Gdy zachodzi przemiana fazowa, wydziela się ciepło, które
podwyższa temperaturę układu i wpływa na zmianę przebiegu zależności T od czasu. Dla układu
jednoskładnikowego, w czasie przemiany fazowej, temperatura będzie pozostawać stała aż cała próbka
będzie tworzyć nową fazę.
Z kształtu krzywej stygnięcia łatwo jest wyznaczyć temperaturę przemiany (lub temperaturę początku
i końca przemiany, jeżeli przemiana nie zachodzi w stałej temperaturze) i nanieść położenie punktów
na wykres fazowy.
4
5. Diagramy fazowe dla układu ciecz – ciało stałe
Równowaga przejść fazowych w układach skondensowanych (topnienie, krystalizacja)
zachodzą pod stałym ciśnieniem (p = 101 325Pa), czyli ciśnienie ma wartość ustaloną, a to
wykorzystuje jeden stopień swobody (jeden parametr intensywny w regule faz Gibbsa).
Zatem liczba stopni swobody pozostałych do dyspozycji będzie:
s =  -  + 1
Wykresy fazowe w takim układzie mogą być przedstawione na wykresie temperatura - skład.
Z powyższych założeń wynika, że
w układach dwuskładnikowych znajdujących się pod
stałym ciśnieniem procesy topnienia (krystalizacji) mogą przebiegać w zakresie temperatur lub
w stałej temperaturze.
Pierwszy z tych przypadków ma miejsce, gdy z roztworu ciekłego krystalizuje jedna faza stała
(kryształy pierwiastka, związku lub roztworu stałego), wtedy:
 = 2,  = 2
s = 2 - 2 + 1 = 1
W takim przypadku, na krzywej analizy termicznej stopu - zależności temperatury krzepnięcia (T) od
czasu (t) zaznaczają się 2 punkty załamania krzywej (Rys.1a, krzywa I i II). Pierwszy odpowiada
temperaturze początku, drugi – temperaturze końca krystalizacji, z roztworu ciekłego - roztworu
stałego.
Innymi słowy, proces topnienia ( krystalizacji) stopu dwuskładnikowego, tworzącego roztwór
zarówno w stanie ciekłym jak i w stanie stałym, krystalizuje w przedziale temperatur.
Punkty odpowiadające temperaturom początku krystalizacji, naniesione na diagram równowagi,
tworzą linię – zwaną
krzywą likwidus
, natomiast – końca krystalizacji –
krzywą solidus
(rys.2.)
Obszar pomiędzy powyższymi krzywymi, jest obszarem dwufazowym – równowagi współistnienia
roztworu ciekłego z roztworem stałym.
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]