TECHNIKI PRZESZUKIWANIA ...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
SZKOLENIE
TECHNIKI PRZESZUKIWANIA POMIESZCZEÑ
Wnioski z przebiegu konfliktów zbrojnych ostatnich lat oraz do-
œwiadczenia z wykonywania zadañ w ramach misji pokojowych
i stabilizacyjnych wskazuj¹ na wzrost znaczenia terenów zurba-
nizowanych w prowadzeniu dzia³añ bojowych. Przyk³adem jest
chocia¿by drugi konflikt nad Zatok¹ Persk¹, podczas którego
wojska Saddama Husajna skupi³y dzia³ania na obronie miast i g³ównych wêz³ów komunika-
cyjnych. Pododdzia³om rozpoznawczym prowadz¹cym dzia³ania w terenie zurbanizowanym
stawia siê szczególnie trudne zadanie. Specyfika tych dzia³añ wymusza zachowanie skrytoœci
podczas realizowania przedsiêwziêæ zwi¹zanych ze zdobywaniem informacji o przeciwniku.
Ppor. in¿.
PRZEMYS³AW
GAJOS
25 B
RYGADA
K
AWALERII
P
OWIETRZNEJ
wania osób cywilnych w strefie zainteresowania ele-
mentu rozpoznawczego. Sk³ania to do po³o¿enia wiêkszego
nacisku na szkolenie z zakresu przeszukiwania pomieszczeñ
i budynków.
Cennym Ÿród³em informacji s¹ instrukcje obowi¹zuj¹ce
w Armii USA, takie jak „Ranger handbook” czy „Field manu-
al”, które w bardzo prosty i czytelny sposób opisuj¹ techniki
przeszukiwania pomieszczeñ i budynków. Mog¹ one stano-
wiæ Ÿród³o wiedzy dla dowódców plutonów i szwadronów.
Wed³ug wymienionych podrêczników przeszukiwanie po-
mieszczeñ i budynków mo¿na podzieliæ na:
1
S
prowadzone w warunkach o du¿ym natê¿eniu dzia³añ
(High-Intensity Conditions of Urban Combat) przez podod-
dzia³y zmechanizowane;
S
precyzyjne czyszczenie (Precision Conditions of Urban
Combat), gdy si³y przeciwnika przemieszaj¹ siê z ludnoœci¹
cywiln¹;
S
chirurgiczne czyszczenie (Surgical Conditions of Urban
Combat) podczas wykonywania rajdów i precyzyjnych ude-
rzeñ na ty³ach przeciwnika (wypad) oraz prowadzenia opera-
cji ratunkowych (np. odbicie zak³adników); jest to zazwyczaj
zadanie jednostek specjalnych.
Specyfika dzia³añ rozpoznawczych sk³ania, by w szkole-
niu zwiadowców wykorzystywaæ sposób precyzyjnego i chi-
rurgicznego przeszukiwania pomieszczeñ.
Szkolenie na temat przeszukiwania budynków mo¿na po-
dzieliæ na nastêpuj¹ce etapy-zagadnienia:
Y
podejœcie do budynku,
Y
sposoby wejœcia do pomieszczeñ,
Y
dzia³anie w pomieszczeniach,
Y
poruszanie siê po korytarzu,
Y
poruszanie siê po klatce schodowej.
czenia z³o¿on¹ z celowniczych karabinów maszynowych
i strzelców wyborowych oraz jedn¹ lub dwie grupy prze-
szukuj¹ce (rys. 1). Liczba zwiadowców w grupie, przeszu-
kuj¹cej powinna byæ dostosowana do struktury elementu
rozpoznawczego oraz rodzaju posiadanego uzbrojenia.
Rys. 1. Technika podejœcia do budynku (wariant)
ród³o: opracowanie w³asne.
Grupa przeszukuj¹ca zajmuje wczeœniej rozpoznane
stanowiska ogniowe i na sygna³ dowódcy (5) do budyn-
ku zaczyna podchodziæ pierwszy ¿o³nierz (1). Trzyma on
broñ z kolb¹ przy³o¿on¹ do ramienia, gotow¹ do strza³u.
Podchodz¹c, prowadzi obserwacjê drzwi wejœciowych,
okien parterowych i innych potencjalnych stanowisk
ogniowych przeciwnika. Pozostali zwiadowcy ubezpie-
czaj¹ go, obserwuj¹c dach i piêtra. Po podejœciu do bu-
dynku przylega do œciany, kieruje wzrok i broñ w stronê
wejœcia, którym grupa ma wejœæ do œrodka. Kolejny ¿o³-
nierz (2) w ten sam sposób podchodzi do œciany, zajmu-
je stanowisko w odleg³oœci oko³o 1,5-2 m od pierwszego,
ustawiony do niego plecami. Nastêpny zwiadowca (3)
po podejœciu do budynku zajmuje stanowisko za pierw-
szym ¿o³nierzem (1), prowadz¹c obserwacjê w tym sa-
mym co on kierunku, lecz wy¿szych kondygnacji. Kolej-
Podejœcie do budynku
który bêdzie przeszukiwany, powinno odbyæ siê skrycie.
Element rozpoznawczy nale¿y podzieliæ na grupê ubezpie-
1
Na podstawie: Ranger handbook. Fort Benning, Georgia, styczeñ 2000,
s. 14-1.
PRZEGL¥D WOJSK L¥DOWYCH
39
D
odatkowym utrudnieniem jest mo¿liwoœæ wystêpo-
SZKOLENIE
ny ¿o³nierz zajmuje stanowisko miêdzy trójk¹ (3) a dwój-
k¹ (2), obserwuj¹c okna kolejnej kondygnacji. Ostatni
zwiadowca (4) zajmuje miejsce miêdzy dwójk¹ (2) i trój-
k¹ (3) i prowadzi obserwacjê na zewn¹trz.
2
Gdy ca³a sekcja znajduje siê pod œcian¹, ostatni (2)
daje znak gotowoœci (mo¿e to byæ klepniêcie lub uœcisk
d³oni¹) nastêpnemu (4), a ten przekazuje znak dalej.
Na sygna³ dowódcy podchodz¹ wzd³u¿ œciany do wejœcia,
nie przerywaj¹c obserwowania swoich sektorów. Jeœli
rozmiary budynku wymuszaj¹ u¿ycie wiêkszej liczby
grup, to po zakoñczeniu podejœcia pierwszej grupy mo¿e
podejœæ nastêpna. Podchodz¹c, nie nale¿y siê spieszyæ,
gdy¿ zwiêksza to ryzyko zdemaskowania siê (ha³as) oraz
utrudnia prowadzenie obserwacji i celnego ognia. Zajmu-
j¹c stanowisko pod œcian¹, nie mo¿na doprowadziæ
do sytuacji, by czêœæ cia³a by³a widoczna w oknie. Pod-
chodziæ nale¿y od rogu budynku, a nie prostopadle
do œciany. Zmniejsza siê w ten sposób mo¿liwoœæ wykry-
cia przygotowañ grupy do wejœcia do budynku.
rza otwieraj¹cego drzwi i jego ubezpieczenie od strony
zawiasów.
Dzia³anie w pomieszczeniu
Sposobów przeszukiwania pomieszczeñ jest wiele, jed-
nak najbardziej charakterystyczne s¹ dwa – ³atwe do opano-
wania przez ¿o³nierzy, pododdzia³ów rozpoznawczych. Zali-
czamy do nich dzia³anie w pomieszczeniu, w którym nie ma
nikogo i gdy znajduje siê w nim jedna osoba.
Dzia³anie gdy w pomieszczeniu nie ma nikogo
Grupa przeszukuj¹ca ustawia siê przy wejœciu do po-
mieszczenia w zale¿noœci od sposobu otwierania drzwi.
Na sygna³ dowódcy wyznaczony ¿o³nierz otwiera drzwi i gru-
pa wchodzi do pomieszczenia. ¯o³nierz numer 1 kieruje siê
w róg pomieszczenia, kontroluj¹c wzrokiem jego wiêksz¹
czêœæ, jednoczeœnie sprawdzaj¹c przestrzeñ za drzwiami. ¯o³-
nierz oznaczony numerem 2 kieruje siê w stronê przeciwle-
g³ego rogu i sprawdza pozosta³¹ czêœæ pomieszczenia. ¯o³-
nierz numer 3 kieruje siê na wprost, tak by zejœæ ze œwiat³a
drzwi. Jeœli istnieje koniecznoœæ wejœcia do œrodka pozosta-
³ych ¿o³nierzy (4 i 5), to staj¹ oni miêdzy trójk¹ i jedynk¹. ¯o³-
nierz numer 4 i 5 ubezpieczaj¹ korytarz (rys. 2).
Sposoby wejœcia do pomieszczeñ
Mo¿na wyró¿niæ trzy sposoby:
R
wejœcie przez otwór drzwiowy,
R
drzwiami otwieranymi do wewn¹trz,
R
drzwiami otwieranymi na zewn¹trz.
Wejœcie przez otwór drzwiowy (brak drzwi)
Jeœli wejœcie do budynku (pomieszczenia) nie ma
drzwi, grupa przemieszcza siê w kierunku otworu drzwio-
wego i wszyscy jej ¿o³nierze odwracaj¹ siê w kierunku tego
otworu. ¯o³nierz oznaczony numerem 2 (na rys. 1) ubez-
piecza tylny sektor grupy. Gdy wszyscy s¹ gotowi do wej-
œcia (przekazanie sygna³u gotowoœci), ¿o³nierze energicz-
nie jeden za drugim wchodz¹ do budynku.
Wejœcie drzwiami otwieranymi do wewn¹trz
Podchodz¹c do drzwi otwieranych do wewn¹trz, nale¿y
d¹¿yæ do tego, by grupa przeszukuj¹ca sta³a od strony za-
wiasów (o ile jest to mo¿liwe), a nie od strony klamki (zam-
ka) gdy¿ u³atwia to wejœcie do œrodka. Po dojœciu grupy
do drzwi ¿o³nierz oznaczony numerem 1 (zgodnie z rys. 1)
kieruje broñ w stronê wejœcia, kolejny (3) przechodzi
na druga stronê drzwi, a nastêpny (5) staje za nim, ubez-
pieczaj¹c go. Zadaniem ¿o³nierza oznaczonego numerem 3
jest otwarcie drzwi na sygna³ dowódcy grupy. Mo¿na to
zrobiæ z u¿yciem materia³ów wybuchowych albo odstrzeliæ
zamek lub otworzyæ drzwi, jeœli nie s¹ zamkniête na klucz.
Na sygna³ ¿o³nierz numer 3 otwiera drzwi i grupa wchodzi
do budynku w kolejnoœci: 1, 4, 2, 3 i 5.
Wejœcie drzwiami otwieranymi na zewn¹trz
Do budynku wchodzi siê wówczas tak jak w poprzed-
nim wariancie, z t¹ jednak ró¿nic¹, ¿e powinno siê d¹¿yæ
do ustawienia grupy od strony klamki (zamka), a ¿o³nie-
Rys. 2. Przeszukiwanie pomieszczenia (wariant)
ród³o: opracowanie w³asne.
Istota tej techniki polega na jak najszybszym sprawdzeniu
rogów pomieszczenia po lewej i prawej stronie od drzwi oraz
na energicznym wejœciu grupy do pomieszczenia. ¯o³nierz
numer 1 nie mo¿e wejœæ do pomieszczenia za szybko, ponie-
wa¿ przez chwilê bêdzie w nim sam. Dlatego wchodzi on
energicznie, drugi (2) nieco szybciej, a trzeci (3) wbiega.
Zwiadowca wchodz¹cy jako pierwszy nie sprawdza ca³ego
pomieszczenia, tylko ten jego wycinek, który widzi, kieruj¹c
siê w stronê rogu (w tej sytuacji prawego).
Dzia³anie gdy w pomieszczeniu znajduje siê osoba
W przedstawionym wariancie (rys. 3) grupa stoi od stro-
ny zamka. Dwóch ¿o³nierzy przechodzi na drug¹ stronê.
2
Na podstawie szkolenia przygotowuj¹cego do udzia³u w æwiczeniach
„Cambrian Patrol 2002”, prowadzonego od 29 sierpnia do 21 wrzeœnia
2002 r. przez kpt. mgr. Andrzeja Demkowicza (WSOWL¹d we Wroc³awiu).
40
MAJ 2006
 SZKOLENIE
Rys. 3. Przeszukiwanie pomieszczenia po wykryciu jednego przeciw-
nika (wariant)
ród³o: opracowanie w³asne.
na pomieszczenie po jednej stronie, grupa przeszukuj¹ca
ustawia siê przy tej œcianie, na której znajduje siê wej-
œcie. Przemieszcza siê wzd³u¿ œciany do wejœcia. Jeœli
istnieje taka koniecznoœæ, dwóch ¿o³nierzy przechodzi
na drug¹ stronê drzwi. Na sygna³ grupa wchodzi do œrod-
ka. ¯o³nierze zabezpieczaj¹cy korytarz przemieszczaj¹ siê
jak najbli¿ej wejœcia do przeszukiwanego pomieszczenia.
Jeœli grupa przeszukuj¹ca chce wyjœæ z pomieszczenia,
dowódca podaje komendê: „Wychodzimy” i pokazuje
umówiony znak rêk¹. Wtedy grupa zabezpieczaj¹ca kory-
tarz ustawia siê tak, by zabezpieczyæ wyjœcie grupy prze-
szukuj¹cej z pomieszczenia, a jej dowódca podaje ko-
mendê: „WychodŸcie”.
W sytuacji gdy s¹ dwa pomieszczenia bez drzwi na-
przeciwko siebie, trzeba je przeszukaæ równoczeœnie
(rys. 5). Jeœli w budynku nie ma trzech grup przeszuku-
j¹cych, do drugiego pomieszczenia musi wejœæ grupa za-
bezpieczaj¹ca korytarz, a jej funkcjê przejmuj¹ ostatni
¿o³nierze z poszczególnych grup (5).
Na sygna³ dowódcy wyznaczony ¿o³nierz otwiera drzwi
i grupa wchodzi do pomieszczenia. Zadaniem ¿o³nierza nu-
mer 1 jest sprawdzenie rogu (w tym przypadku lewego).
Id¹c do niego, zauwa¿a cel. G³oœno podaje komendê:
„Cel!!!” i w zale¿noœci od postawionego zadania prowadzi
do niego ogieñ lub wydaje polecenia i wymusza ich wyko-
nanie. Po us³yszeniu komendy ¿o³nierz numer 2 kontynuuje
zadanie pierwszego (1), sprawdzaj¹c róg i przejmuj¹c jego
sektor. Nastêpny ¿o³nierz (3) kieruje siê w stronê przeciw-
leg³ego rogu, sprawdzaj¹c pozosta³¹ czêœæ pomieszczenia.
¯o³nierz numer 4 kieruje siê miêdzy pierwszym i trzecim.
¯o³nierz numer 5 ubezpiecza korytarz.
Przeszukiwanie korytarzy
¯o³nierze oznaczeni numerami 1 i 4 id¹ jako pierwsi,
obserwuj¹c przeciwleg³e œciany korytarza. Zapewnia im
to najwiêksze pole widzenia. Zwiadowcy poruszaj¹cy siê
w œrodku, bardziej z ty³u (2 i 3), prowadz¹ obserwacjê
na wprost, a dwóch ¿o³nierzy (ewentualnie jeden – 5)
ubezpiecza tylny sektor grupy (rys. 4). W momencie za-
trzymania siê grupy œrodkowi (2 i 3) przyjmuj¹ postawê
klêcz¹c¹. W ciasnych korytarzach mo¿na zrezygnowaæ
z jednego z nich.
Rys. 5. Przeszukiwanie dwóch pomieszczeñ jednoczeœnie przez dwie
grupy (wariant)
ród³o: opracowanie w³asne.
Jeœli pomieszczenie jest za ma³e dla piêciu ¿o³nierzy,
dowódca grupy podaje komendê: „Stój!!!” i nikt z nich ju¿
nie wchodzi do pomieszczenia. Jeœli grupa przeszukuj¹ca
potrzebuje wsparcia, dowódca grupy podaje komendê: „Je-
den (dwóch, trzech) do mnie!!!” i wyznaczeni ¿o³nierze
z grupy zabezpieczaj¹cej korytarz wchodz¹ do pomieszcze-
nia. W celu zwiêkszenia skrytoœci dzia³ania wszystkie ko-
mendy powinny byæ podawane z u¿yciem technicznych
œrodków ³¹cznoœci (np. radiostacja R-3501).
Rys. 4. Ustawienie ¿o³nierzy podczas przeszukiwania korytarza (wa-
riant)
ród³o: opracowanie w³asne.
Przeszukiwanie klatki schodowej
Ubezpieczone poruszanie siê po klatce schodowej
jest doœæ skomplikowane ze wzglêdu na koniecznoœæ
prowadzenia obserwacji na ró¿nych wysokoœciach
i w ró¿nych kierunkach jednoczeœnie. Istnieje wiele spo-
sobów przeszukiwania klatek schodowych, tak jak jest
wiele typów klatek schodowych (rys. 6).
Najlepiej jeœli przeszukania pomieszczeñ dokonuje
jedna grupa, a kolejna ca³y czas ubezpiecza korytarz. Je-
œli zespó³ grup, poruszaj¹c siê korytarzem, napotyka
PRZEGL¥D WOJSK L¥DOWYCH
41
SZKOLENIE
Rys. 6. Przeszukiwanie klatki schodowej (wariant)
ród³o: opracowanie w³asne.
¯o³nierz poruszaj¹cy siê jako pierwszy (1) powoli
przemieszcza siê do góry, obserwuj¹c przedni sektor.
Równoczeœnie obok niego porusza siê bokiem drugi (2),
ubezpieczaj¹cy praw¹ stronê schodów i górê. Tu¿ za ¿o³-
nierzem numer 1 porusza siê ¿o³nierz numer 3, który
przemieszcza siê ty³em i ubezpiecza górny sektor. Po doj-
œciu na pó³piêtro i zabezpieczeniu schodów do trójki
zwiadowców do³¹cza reszta grupy (lub grup) i kontynu-
uje przeszukiwanie budynku.
Artyku³ ten nie zawiera opisu wszystkich sytuacji, ja-
kie mo¿na pozorowaæ szkolonym zwiadowcom, jednak
mo¿e stanowiæ bazê wyjœciow¹ do opracowania innych
sposobów dzia³ania podczas przeszukiwania budynków.
Przedstawione rozwi¹zania nie s¹ ostateczne, jednak
mo¿na je stosowaæ podczas szkolenia taktycznego.
DZIA£ALNOŒÆ ODDZIA£U
ROZPOZNANIA W CZASIE TRWANIA
IV ZMIANY PKW W IRAKU
Ukoronowaniem przygotowañ Dowództwa i Sztabu 11 DKPanc
do udzia³u w IV zmianie PKW by³y æwiczenia sprawdzaj¹ce
pk. „Grey Heaven 04”, w których uwzglêdniono specyfikê
prowadzenia dzia³añ stabilizacyjnych w Iraku. W trakcie æwi-
czeñ Wydzia³ Rozpoznania sprawdzi³ mo¿liwoœci realizowa-
nia zadañ w ramach cyklu rozpoznawczego, który obejmowa³ przygotowanie i kierowanie
dzia³alnoœci¹ rozpoznawcz¹ oraz zbieranie, przetwarzanie i rozpowszechnianie informacji.
Kpt. mgr in¿.
ADAM
KOCEL
11 D
YWIZJA
K
AWALERII
P
ANCERNEJ
nast¹pi³o w styczniu i na pocz¹tku lutego 2005 r.,
a przejêcie dowodzenia i obowi¹zków zakoñczono w po³owie
tego miesi¹ca.
Oddzia³ Rozpoznania G-2 by³ struktur¹ wielonarodow¹, li-
cz¹c¹ oko³o 43 ¿o³nierzy i pracowników wojska (rys.). W jego
sk³ad wchodzi³y Wydzia³y: Planowania, Koordynacji oraz Ana-
liz i Prognoz. Ponadto funkcjonowa³y Grupy: Wsparcia Geogra-
ficznego, Rozpoznania Radiowego (SIGINT) i Rozpoznania
Osobowego (HUMIT).
Z Oddzia³em G-2 wspó³pracowa³y tak¿e: dywizyjny element
wsparcia psychologicznego (PSYOPS), rumuñska grupa ³¹cz-
nikowa koordynuj¹ca wykorzystanie BSP miêdzy G-2 a cen-
trum dowodzenia lotami w Al Kut oraz sekcja rumuñskiego wy-
wiadu (ROUING).
Sk³ad Oddzia³u Rozpoznania zmienia³ siê w zale¿noœci
od kolejnych faz rotacji narodowych komponentów. Najczê-
œciej by³ nastêpujacy:
27 Polaków (w tym 5 t³umaczy);
5 Amerykanów (w tym 3 oficerów ³¹cznikowych z TOC);
Bu³gar, Litwin i S³owak;
4 Ukraiñców;
4 Rumunów.
Zadania oddzia³u G-2
Podczas IV zmiany PKW oddzia³ prowadzi³ walkê informa-
cyjn¹ polegaj¹c¹ na:
zdobywaniu informacji (rozpoznaniu),
zak³ócaniu informacyjnym,
obronie informacyjnej.
Podstaw¹ dzia³ania by³y sta³e procedury operacyjne (SOP).
Zadania G-2 by³y ukierunkowane na:
S
okreœlanie luk informacyjnych oraz priorytetowych potrzeb
rozpoznawczych dowódcy Wielonarodowej Dywizji;
S
planowanie u¿ycia elementów rozpoznawczych oraz wspie-
raj¹cych i przydzielonych si³ i œrodków rozpoznania;
S
kierowanie dzia³aniem elementów rozpoznawczych realizuj¹-
cych zadania w ramach targetingu oraz dla potrzeb planowania
dzia³añ Dywizji;
S
pozyskiwanie informacji i danych rozpoznawczych, ich oce-
na oraz przedstawianie dowódcy wniosków;
42
MAJ 2006
P
rzegrupowanie do obszaru odpowiedzialnoœci Dywizji
[ Pobierz całość w formacie PDF ]