Technika drenażu opłucnowego

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Technika drenażu opłucnowego
dr med. Marcin Zieliński - Ordynator Oddziału Chirurgii Klatki Piersiowej
WSS Chorób Płuc w Zakopanem
Data zamieszczenia: 04.01.2002
Wskazania do drenażu opłucnowego
Wskazaniami do drenażu opłucnowego są:
•
odma opłucnowa,
•
ropniak opłucnej,
•
krwiak opłucnej,
•
chylothorax
,
•
operacje torakochirurgiczne,
•
niektóre operacje kardiochirurgiczne.
Miejsce wprowadzenia drenu
• W zależności od wskazania dren wprowadza się przez:
•
II przestrzeń międzyżebrową w linii środkowo-obojczykowej (w niektórych
przypadkach odmy opłucnowej),
•
V-VIII przestrzeń międzyżebrową w linii pachowej środkowej (w pozostałych
przypadkach).
• W przypadku ograniczonego zbiornika powietrza lub płynu miejsce wprowadzenia drenu
wyznacza się w zależności od umiejscowienia zbiornika.
Rodzaj drenu
• Preferuje się dreny sztywne, specjalnie przeznaczone do drenażu jamy opłucnej, o średnicy
28-36 F, na przykład dreny typu Thorax firmy Sherwood lub Mallinckrodt.
• Stosuje się również dreny gumowe lub lateksowe z wyciętymi bocznymi otworami w
ścianie (w niektórych przypadkach ropniaka opłucnej stosuje się dreny Pezzera z zachowaną
główką).
Technika wprowadzania drenu
• Na 20 minut przed zabiegiem należy choremu podać domięśniowo lub podskórnie 10 mg
morfiny. Zapewnia to zmniejszenie bólu podczas wprowadzania drenu i - co jest bardzo
ważne - podczas gimnastyki oddechowej bezpośrednio po zabiegu.
• Koniecznie należy się upewnić, po której stronie ma być wprowadzony dren, mając w
zasięgu wzroku właściwy radiogram klatki piersiowej.
• Chorego układa się na wznak (w przypadku wprowadzenia drenu przez II przestrzeń
międzyżebrową) lub z lekkim uniesieniem chorego boku (w przypadku wprowadzenia drenu
w linii pachowej środkowej).
• Zabieg wykonuje się w warunkach aseptyki, najlepiej na sali operacyjnej.
• Stosuje się znieczulenie miejscowe, nasiękowe 1% lidokainą (10-20 ml): należy ostrzyknąć
skórę i tkankę podskórną oraz okostną górnego brzegu żebra, nad którym będzie leżał dren.
Igłę wprowadza się powoli ponad górnym brzegiem żebra, na przemian aspirując i
wstrzykując lidokainę. Po wprowadzeniu końca igły do jamy opłucnej, co potwierdzi
obecność zaaspirowanego powietrza lub płynu, igłę nieznacznie się wycofuje i wstrzykuje w
to miejsce, odpowiadające opłucnej ściennej, kilka mililitrów lidokainy (rys. 1). Prawidłowe
znieczulenie zapewnia prawie całkowitą bezbolesność zabiegu.
Rys. 1.
• Następnie wykonuje się nacięcie skóry o długości 1-1,5 cm. Kolejnym etapem jest
wypreparowanie na tępo, disektorem, kanału sięgającego do przestrzeni międzyżebrowej.
Kanał powinien przebiegać skośnie, co oznacza, że skórę należy naciąć niżej niż planowany
otwór w międzyżebrzu (rys. 2).
Rys. 2.
• Delikatnie preparując, wprowadza się disektor do jamy opłucnej ponad górnym brzegiem
żebra, a następnie wycofuje się go i zakłada przez środek rany pojedynczy szew materacowy,
obejmujący szeroko brzegi rany wraz z tkanką podskórną i głębiej leżącymi mięśniami.
Najlepiej zastosować szew niewchłanialny, monofilowy nr 1 lub 2. Szew ten zostanie
zawiązany podczas usuwania drenu; w tym celu pozostawia się długie końce szwu. Podczas
usuwania drenu szew ten ma szczelnie zamknąć kanał po drenie.
• Przez wypreparowany kanał wprowadza się do jamy opłucnej pęsetę anatomiczną
"wytyczającą drogę" drenu. Między rozwartymi ramionami pęsety wsuwa się do jamy
opłucnej uchwycony disektorem koniec drenu, a następnie wycofuje pęsetę i disektor (rys. 3).
Rys. 3.
• Alternatywne techniki drenażu polegają na wprowadzeniu drenów przez światło trokara
oraz zastosowaniu drenów z mandrynem. Obydwie te metody wymagają zachowania dużej
ostrożności, ponieważ ostry koniec trokara lub mandrynu może przebić płuco lub nawet
uszkodzić narządy śródpiersia. W przypadku stosowania tych metod zasadnicze znaczenie ma
wypreparowanie w opisany powyżej sposób kanału sięgającego do jamy opłucnej.
• W przypadku odmy najlepiej wprowadzić dren aż do szczytu jamy opłucnej, natomiast w
przypadku ropniaka lub krwiaka należy wprowadzać dren płycej, tak aby ostatni boczny
otwór w drenie leżał tuż ponad opłucną ścienną blisko przepony.
• Pojedynczy dren stosuje się w przypadku: odmy, ropniaka, krwiaka,
chylothorax
, po
pneumonektomii lub torakotomii bez uszkodzenia płuca.
• Dwa dreny stosuje się po resekcjach płucnych z zachowaniem części miąższu płuca
(lobektomia, bilobektomia, segmentektomia, resekcja nieanatomiczna), urazowych
uszkodzeniach płuca, oskrzeli i tchawicy oraz przełyku, w niektórych przypadkach odmy (gdy
płuco - mimo prawidłowego drenażu - się nie rozpręża). W takim przypadku jeden z drenów
wprowadza się do szczytu jamy opłucnej, drugi natomiast nad przeponę.
• Dren przyszywa się do skóry szwem niewchłanialnym monofilowym Nr 0 lub 1,
wytwarzając "stopkę" (rys. 4), po czym łączy się go z układem butli drenażowych za pomocą
drenu łączącego (rys. 5); (
p. także "Systemy drenażu opłucnowego", Med. Prakt., 1/95, s. 95-
104 - przyp. red.
).
Rys. 4.
Rys. 5.
• Po zabiegu wykonuje się kontrolny radiogram klatki piersiowej.
• Codziennie się mierzy objętość drenowanego płynu i odnotowuje ewentualną obecność
przecieku powietrza.
Gimnastyka oddechowa po wprowadzeniu drenu
• Gimnastyka oddechowa jest szczególnie ważna w przypadku odmy opłucnej.
• Chorego układa się kolejno na zdrowym i chorym boku oraz w pozycji na wznak i na
brzuchu, a także w pozycji Trendelenburga i w pozycji siedzącej. W ułożeniach tych pacjent
wykonuje pogłębione oddechy oraz prowokuje intensywny kaszel.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]